My Corona

We schrijven het jaar onzes Heren 2020, op de derde dag van de week, woensdag 11 maart. ’s Ochtends hebben we om 8 uur al voor het werk een “conference/video call”, over COVID 19. Sinds het begin van de week hebben we deze meeting dagelijks op dit ochtendlijke uur. Stilaan dringt door dat deze ziekte (COVID 19 staat voor “Corona Viral Desease” en dook voor het eerst op in 2019) wel eens verstrekkende gevolgen zou kunnen hebben. Tijdens een vergadering in De Kruitfabriek in Vilvoorde, verneem ik dat het stadsbestuur van Halle op een inderhaast bijeengeroepen persconferentie aankondigt dat het Karnaval niet zal kunnen doorgaan. Daar zijn ze al, de verstrekkende gevolgen.

Het land gaat dicht, kondigt de Nationale Veiligheidsraad aan. Het is onwezenlijk. Deze avond zat ik nog te dichten in één van mijn stamkroegen. En vanaf morgen gaan scholen dicht, moet iedereen die in de mogelijkheid is, verplicht van thuis werken. Cafés en restaurants moeten sluiten, en alle sportcompetities stoppen. Als dit een plaag van God is, dan is God een vrouw : cafés toe en voetbal gedaan.

Vrijdag de dertiende. Voorlopig de laatste dag dat we nog vrij kunnen rondrijden en handen schudden. Is dat eigenlijk wel nodig ? Zouden we niet meteen aan de quarantaine beginnen ? Na de lunch in restaurant Anton Pieck in Zaventem rij ik naar huis. Nog even binnenspringen in mijn favoriete stamkroeg waar de gasten de baas al “ne goeie congé” wensen. Normaal gaan we op vrijdagavond naar het zaalvoetbal, maar nu is het “geconfineerd” thuis. We krijgen nog deze avond om te oefenen, daarna is het voor “echt”. De reis begint nu, om middernacht. Aan boord Veerle (echtgenote), Rigo (jongste zoon van 20), en ik. De andere kinderen blijven thuis…

Dag één van de “lockdown”, eigenlijk een “light lockdown”, want essentiële verplaatsingen mogen nog. Werken op zaterdag. Corona kent geen weekend. Om 10u en om 15u conference calls. Tussendoor toch boodschappen doen in de Delhaize. Verschillende rekken staan leeg, of beter, kunnen niet snel genoeg aangevuld worden. Het hamsteren is begonnen, en waarom mensen massaal wc-papier hamsteren is mij een raadsel. Bij mijn weten is papier nu niet bepaald een vaccin tegen COVID 19, dat zal volgens de berichtgeving nog maanden op zich zal laten wachten.

Zondag en conference calls om 10 en 11u. Alle mogelijke communicatie naar en voor het personeel wordt voorbereid en uitgeschreven. Crisiscommunicatie moet goed overlegd zijn, duidelijkheid scheppen en onrust wegnemen. Dat vraagt tijd en moeite. In de namiddag toch de eerste mountainbike-tocht van het jaar gedaan, een uurtje. De regering dringt erop aan dat sporten nog steeds mag, lopen of fietsen. Niet in groep uiteraard en op veilige afstand van elkaar. “Social distancing”, heet dit. Maar het beste is “in uw kot” blijven, zoals minister van Volksgezondheid Maggie De Block zei. De uitspraak van het jaar is al bekend.

Alles staat in het teken van Corona. De werkdag is gevuld met video conferenties om zoveel mogelijk collega’s te voorzien van klare richtlijnen, goede gedragsregels (werk thuis, hou afstand, was uw handen, nies in uw ellenboog, schud geen handen, bel naar de huisarts bij COVID 19 symptomen) en professionele raad. Opvallend hoe we kunnen omschakelen naar bijna 100% thuiswerken, met goedkeuring van de klant en met onze kabel- en mobiele netwerken die standhouden. Na het werk thuis, avondje thuis. Ondertussen heb ik een abonnement op Netflix.

 

’s Morgens gauw naar de Gamma om verf, schuurpapier en borstels. Wie weet gaan deze doe-het-zelf-winkels straks ook toe. Op de middag virtuele meeting met de C² bestuurders. In de namiddag start ik met het afschuren en verven van het tuinhuis, tussen mails en video-calls door. Wie mij vorige week zou gezegd hebben dat ik dit jaar het tuinhuis in twee lagen zou geverfd hebben, had ik zot verklaard.

In mijn agenda zijn alle afspraken gewist. Afgelast of verplaatst of minstens omgezet in video-calls. Dit is een reis zonder gekende eindbestemming, dus de reis is de bestemming. Ik probeer zoveel mogelijk routine te houden, en vraag ook Rigo omdat rigoureus te doen. Op tijd opstaan, aankleden alsof je naar het werk of de universiteit gaat, geplande wekelijkse meetings aanhouden en via Skype of Teams doen, ’s avonds in ietwat comfortabelere kleren kruipen, ritme houden dus.

De virologen regeren het land. Net zoals in de tweede wereldoorlog de mensen gekluisterd waren aan de BBC radio-uitzendingen, kijken we om 13u naar het TV journaal, met de nieuwe portie cijfers over besmettingen, overlijdens, en genezingen. Het verhaal van de curve die moet afvlakken om onder de capaciteit te blijven van de spoeddiensten in de ziekenhuizen. Dat is er ondertussen flink ingedramd bij de bevolking. Anders gaan we naar Italiaanse of Spaanse toestanden. In Nederland en het Verenigd Koninkrijk pakt met het anders aan, daar mikt men op groepsimmuniteit. Dat gaat toch moeilijk te houden zijn, denk ik dan.

Het werk gaat virtueel verder. Virtueel betekent in deze tijden “op afstand” of “om het even waar, als het maar thuis is”. Boodschappen gedaan voor mijn ma. Die zit deze reis uit in het assistentie-woning-complex van ’t Convent, de vroegere patersabdij in hartje Halle. Geen koffieklets meer, met mondmasker op twee meter afstand praten met elkaar. Dit is een omgekeerde oorlog. Vroeger sneuvelden vooral jonge soldaten, nu ouderen met onderliggende gezondheidsproblemen. Rust- en verzorgingstehuizen, assistentiewoningen, tehuizen voor geestelijke gezondheid : dat wordt waarschijnlijk nu het slagveld, ondanks de relatief snelle volledige sluiting die de Vlaamse overheid de RVT-sector oplegde.

Zaterdag alweer. Ik moet het bijhouden want de dagen lijken op elkaar. Veerle is ondertussen aan de beterhand, na vier dagen koorts, spierpijn en rochelend hoesten. Zij is ervan overtuigd dat ze COVID 19 doormaakt. De huisartsen die niet opgeroepen zijn voor de triage aan de spoeddienst, zoals Veerle, zijn werkloos. Zij kunnen geen patiënten meer ontvangen tenzij voor dringende noodgevallen. Ook in het ziekenhuis draaien veel verplegers en dokters op een lager ritme. Corona-patiënten hebben voorrang. Een beperkt aantal van het medisch korps is eigenlijk ingezet. Dat zou efficiënter kunnen in de huidige omstandigheden. In de vooravond doen we een Skype sessie met de bevriende koppels van de “Champagne”-groep. In mei gaan we naar de Champagnestreek, maar er zijn grote twijfels of dit wel zal lukken. Ik drink een eenzame gin tonic de hele avond lang. ”Drunken Horse” heet de gin.

Mountainbike tocht van een uur. Lastiger dan anders. Mijn dijen, kuiten en rug doen zeer. Het is maar de tweede mountainbike tocht van het jaar, dat zal dus wel normaal zijn. Even normaal dan dat we nu een Skype-groep “Pater Familias” hebben (met de kinderen en schoonkinderen) en een Skype-groep “Quarantaine Koffie” (met mijn ma) hebben. Edoch, wat heet normaal in deze tijden ? Overdag laat Veerle zich in de kliniek testen op Corona (huisartsen hebben testvoorrang), en rond 20u komt het telefoontje dat zij een positieve test heeft afgelegd. Het traceren van de besmetting is makkelijk. Vorige maandag een patiënt gezien die griepverschijnselen had, en op woensdag laat die patiënt weten dat zijn vriend met wie hij in het weekend in dezelfde auto was teruggereden van skivakantie positief getest had op Corona (er waren in het Brussels Erasmus ziekenhuis nog tests ter beschikking). Veerle werd zelf ziek diezelfde woensdag. En nu zijn Rigo en ik met hoge waarschijnlijkheid ook besmet door Corona, er is een heel kleine kans dat het niet zo is. In thuisquarantaine bestaat geen sociale, laat staan fysieke afstand. Maar “meten is weten”, en we kunnen niet getest worden wegens tekort aan testmateriaal in ons land, en in de wereld. En dus is er geen zekerheid.

Maandag en de week begint weer. Mijn mountainbike tocht van gisteren breekt mij zuur op. Nog steeds pijnlijke spieren en ijle longen, alsof ik een hele voormiddag in ijskoude lucht heb gereden. Milde symptomen van COVID 19 zeker ? Rigo maakt de ziekte blijkbaar zonder symptomen door. Corona is een raar beestje, het kan plots snel terug doorbreken. De rest van de dag “ à l’aise” dus. Boodschappen brengen bij mijn ma, kleine wandeling met Veerle, Netflix avondje. Er zullen er nog volgen.

Het poetspersoneel heeft er ook het bijltje bij neergelegd. De angst voor besmetting zit er diep in, ook al hebben we niemand verteld over onze persoonlijke Corona-toestand en dito Corona-kussen. De angst is collectief geworden, iedereen Corona hypochonder. Er komen op de spoeddiensten geen mensen meer binnen met hartaanvallen of beroertes, vreemd. “Bon”, geen poetshulp. Ik moet dus kuisen, de bovenverdieping en de toiletten. Emmer met dweil voor de vloer, emmer met vod voor het afstoffen, twee soorten kuisproducten voor toilet en wasbakken. Nieuwe bezigheden ontdekken. Mijn spieren en longen pruttelen nog wat tegen, maar “çava nog”. Het professionele werk gaat onverstoord door. Ondertussen hebben we de website “Halle Handelt” ontdekt. Dinsdag wordt pizza-avond, ophalen bij “Da Pippo” en thuis opeten met een glas rode Italiaanse wijn uit eigen kelder.

Deze quarantaine is voor sommigen erg, voor anderen verandert er niet veel, het is zelfs een natuurlijke habitat. Zoals een echte soldaat zich ook enkel in zijn sas voelt wanneer het oorlog is. Er zijn collega’s op het werk die al tevoren vaak van thuis uit werkten en daarvoor al goed geïnstalleerd waren. Er zijn jongeren die toch al enkele uren per dag met “gamen” bezig waren, en voor hen gaat dit gewoon door. “Confinement as usual”.

Wat ik me afvraag, is hoe lang een overheid een bevolking in quarantaine kan houden ? Wie lost wanneer en waar de anti-virus maatregelen ? Onze quarantaine is nog mild : je mag gaan sporten, buitenkomen om te wandelen, winkelen in de supermarkt en boodschappen brengen. In andere landen is de “lockdown” strenger, zoals in Frankrijk. Feit is dat we dit nooit hebben meegemaakt, en dat sinds de tweede wereldoorlog dit de grootste crisis in ons land is, niet enkel op gezondheidsvlak maar ook economisch. Meer dan een miljoen landgenoten staan op technische werkloosheid ondertussen.

Ik rij toch even naar kantoor in Diegem. Om 11u30 rij ik over de Brusselse Ring, die bijna leeg is. “Du jamais vu”, op dit uur van de dag. Vroeger had de file geen uur of geen dag meer, een klein incident was genoeg om alles vast te zetten. Ons mobiliteitsvraagstuk is plots opgelost. Dit had ook niemand kunnen voorspellen. De kantoren zijn leeg, op een receptioniste en wat onderhoudspersoneel na. Op een gewone vrijdag is het hier altijd “business busy”, nu werkt iedereen van thuis. We beleven een tijd van kantoorloze bedrijven.

De Belgische grenzen gaan dicht en er komen strenge grenscontroles. De kans op verdere besmetting vanuit de buurlanden dwingt de federale overheid tot deze maatregel. Enkel vrachtwagens mogen zomaar doorrijden, personenwagens worden gestopt en gevraagd naar de reden van hun verplaatsing. Daar is een attest voor nodig. “Aussweis” zeggen de Duitsers. Boodschappen doen we met plezier, om even uit huis te zijn. ’s Avonds weer “Champagne”-Skype met de vrienden. Deze keer zijn we allemaal op enkele minuten met elkaar geconnecteerd via Skype. Vorige week deden sommigen er een half uur over. Ook dat leren we en worden we snel gewoon.

De Ronde Van Vlaanderen gaat door met 13 renners op rollen die virtueel tegen elkaar koersen op TV. Met commentaar erbij van VRT journalisten. Het is welkom entertainment. Ook de media moeten improviseren. Nog nooit waren er op TV zoveel E-interviews. De crisis dwingt tot creativiteit. We hadden vandaag een restaurant en hotel geboekt in Luxemburg, maar ook daar zijn nu de grenzen gesloten. Het wordt in de plaats zelfbereide spaghetti en het echtelijk bed.

Acht video-calls (nu meer en meer via MS Teams) staan in mijn agenda. Acht keer een uur turen op een laptopscherm. Om tureluurs van te worden. Thuiswerken heeft ook nadelen dus, en schaadt bij overdosis. Daarom is een kleine wandeling in de late namiddag, tussen twee calls in, geen slecht gedacht. Het is bovendien mooi weer ook, niet bepaald een cadeau om in quarantaine te blijven.

Op tijd opstaan om de wekelijkse kuis te doen. De inspanning die ik hiervoor moet leveren, is merkelijk minder dan vorige week. COVID 19 lijkt nu al wat meer uit mijn lijf en ik weet waar het kuisgerief staat, wat ermee te doen, en hoeveel tijd het zal vergen om mijn kuistoer te doen. Tussendoor wel enkele telefoontjes en vanaf 11u de ene na de andere Teams-call. We kweken langzaam een lockdown routine aan. De ene routine is stilaan de andere aan het overnemen.

Vandaag de dag van de aprilvissen. En het zijn er wel wat. De media schuwen wel de flauwe Corona moppen, maar voor het overige regent het humor op sociale media, in mailtjes en in huis. Zo van : “een koppel uit Limburg is bevallen van een tweeling, een meisje en een jongen, ons Corona en onze Covid.” Het was natuurlijk te denken dat er veel meer humor zou circuleren. Uit een doctoraat Germaanse leerde ik ooit dat de meeste moppen ontstaan in gevangenissen. Daar hebben de gedetineerden tijd. En in quarantaine voelt het soms wel aan als “opgesloten” zijn. Ook al is het een “light lockdown”.

Niet gedacht dat ik dit opnieuw zo snel zou zeggen : “dit is een dag als een ander”.

Einde van de werkweek met virtuele steerco’s en bila meetings. We gebruiken in de IT stiel toch wel wat jargon, maar ach, dat zal in elke sector wel zijn. Ik kan toch even “ontsnappen” aan de quarantaine door de administratieve stukken van de vennootschap van mijn echtgenote bij de boekhouder te voeren in Dilbeek. Vandaar rij ik even door naar kantoor in Diegem, voor een “printstop”. Onderweg geen politie gezien om te vragen of dit wel een essentiële verplaatsing was. Om eten te gaan halen, mag je wel buiten. Om 17u ga ik vispannetjes en puree halen in restaurant Cadiz in Beert. Ondertussen kijk ik naar mijn dieselmeter. Die staat nog ruim op halfvol en ik ben al bijna drie weken niet gaan tanken.

Twee dingen vandaag. Mijn opgestapeld archief van de zolder gaan halen en alles beginnen klasseren : atletiek- en voetballoopbaan, sportbeleid, kabinettenperiode, CJP, EDS, E&Y, Capgemini, familie, krispotewrites.be, foto-archief. Uithalen uit de vele dozen en netjes herklasseren in andere dozen. Wanneer ik eraan begin, besef ik het pas. Dit gaat wat tijd vergen. Gelukkig hebben we die nu. Koken is de tweede bezigheid. Sauzen voor in de diepvries en voor het diner. De wekelijke “Champagne” Skype sluit de zaterdag af.

De voorbije dagen durfde ik nog niet te gaan sporten. Te grote fysieke inspanning zou COVID 19 terug kunnen opwekken, als ik die al gehad heb, en ik wou geen risico nemen. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Dus toch een duurloop van 25 minuten langs de Brukomse velden, tussen het archiveren en de familie-Skype’s door. Het is alsof ik één of ander virus verder heb uitgezweet, het lopen deed daadwerkelijk deugd.

En toen begon de Paasvakantie. Oorspronkelijk plan : Hong Kong bezoeken. In februari daagde het al dat dit niet zou lukken. Plan B : een weekje Franse Atlantische kust met de wagen, naar Le Touquet, Nantes en Deauville. Plan C : thuisblijven en werken. Typisch voor deze tijden : de wet van het vooruitschrijdend inzicht, of gewoon “we leren bij”. Nog nooit is dit woord zoveel in de media gebruikt. Het kan ook niet anders. We strijden met een virus dat we nog maar 4 maanden kennen en de hele wereld in zijn greep houdt. Voortmodderen als kunst. Het onbekende jaagt mensen schrik aan, doet overhaast communiceren en leidt tot valse inzichten.

Het is alweer dinsdag, en een week geleden is er gekuist. Is dit al een volle week geleden ? Kuisen dus, en vele, vele video-calls. Elke call brengt meer werk met zich mee, we moeten geen moeite doen om bezig te blijven. Ook het archief heeft permanente aandacht nodig. Het schiet tergend traag op, ook al omdat je vele documenten herontdekt en gewoon blijft lezen. Het is alweer dinsdag, en een week geleden hebben we pizza gegeten. Is dit al een volle week geleden ? Pizza dus deze avond.

Deze morgen voor het eerst echt doorgesproken over een exit strategie met het bedrijf uit deze crisis. De Groep heeft internationaal al wat richtlijnen uitgewerkt en wij wachten op de aanbevelingen van het nationale comité van experten dat deze exit in België moet begeleiden. O ja , de reis gaat zeker langer duren, want we weten dat de “light lockdown” maatregelen zeker al verlengd zijn tot en met 3 mei. Dit wordt dus onze langste reis ook, niet in afstand maar in tijd. En trouwens, een “lockdown” afkondigen is relatief makkelijk : je beslist en je voert uit. Een exit scenario schrijven is veel lastiger : wanneer neem je welke versoepelende maatregel ? Op welke termijn ? En wat als het Corona virus terug een opstoot kent ? Draai je dan het exit scenario om ?

Velen voelen zich plots geroepen de geschiedenis te voorspellen. Ook op het werk, en zeker al bij de brede bevolking. Het is eigen aan crisissen dat je dag per dag moet bekijken en beslissen op grond van feiten, die een paar dagen later hopeloos achterhaald zijn. Dit valt niet zo op bij kleinere conflicten of moeilijk in te schatten situaties. Dit is veel groter en veel ingrijpender dan wat ik in mijn leven ooit heb meegemaakt. De grote principes opzij zetten, je politieke opvatting even opzij zetten, duidelijk communiceren en geen maatregelen nemen die erger zijn dan de oorzaak ervan. Dat lijkt me een goede cocktail voor crisismanagement.

Vakantie van het werk op reis. Klinkt bizar. “Staycation”, heet dit. Dit is wat we onze collega’s aanraden. Ook al zit je thuis en werk je van thuis, neem toch enkele dagen vakantie. De bedoeling is dubbel en tegengesteld, zoals zovele dingen in deze periode. Je moet normaal kunnen uitrusten als werknemer (want deze quarantaine is geen verlof, elke maand staat het loon bij ons netjes op de rekening), en we willen als werkgever nu ook niet dat iedereen enkel in het vierde kwartaal alle vakantiedagen oppakt. Ik bekijk de werkagenda. Onze marketing ”roadmap” ligt op haar gat, maar vanaf september staat die roodgloeiend en bomvol. Elk event wordt verschoven naar het najaar, en daar bovenop komen de reeds geplande organisaties. Dat belooft druk, druk, druk te worden in Q4. Dus toch maar enkele dagen vakantie opsparen voor dan, zullen de meeste collega’s denken. En dat is een luxe-gedachte, gegeven het immens aantal mensen dat nu gewoon niet mag werken en waar geen geld op de plank komt, tenzij van de ondersteunende maatregelen van de overheid.

“Il me faut ma dose ». Op zaterdag is het meestal voetbaldag, weze het in vierde provinciale, tweede amateur of eerste klasse op TV. Het seizoen zit er vroeg op. Die portie voetbal mis ik wel, meer dan mijn stamkroegen of favoriet restaurant. Hopelijk kan er in lagere reeksen opnieuw geshot worden vanaf midden juli, maar dat wordt wellicht nipt. Ondertussen ook fan geworden van de filmpjes op sociale media van de Brusselse komiek Pablo Andres. Die mist ook het voetbal, vooral de nationale ploeg. Het EK voetbal is uitgesteld naar volgend jaar. Kunnen we in 2022 dan meteen ook wereldkampioen worden.

Achtenvijftig. Het is niet echt een speciale verjaardag. Kuisen in de voormiddag en sporten op de crosstrainer daarna (30 minuten, 10 kilometer, 430 Kcal). Dus mag ‘s avonds een vieze goesting. Een “Bicky Burger” met frieten laten afhalen door de enige zoon bij ons in quarantaine. Hij slaagt met glans in dit afhaalexamen. Tegen de nacht komt de inspiratie en werk ik verder aan een nieuwe dichtbundel. Vijf senrioes voeg ik eraan toe. “Honderd portretten” wordt de naam van de bundel. Dat staat nu vast.

Begin van een korte werkweek. Toch wel verbazend hoe sommige mensen zich niet kunnen houden aan de “light lockdown” regels en toch feestjes organiseren of de buren op de aperitief vragen. Zelfs een professor en zijn assistent worden door de politie gevat wanneer zij diep in de nacht nog luidruchtig videoles aan het geven zijn. Om half één ’s nachts ? En er dan nog wat scheldwoorden à la “Heil Hitler” aan toevoegen. Is het nu zo moeilijk voor verstandige mensen om wat zelfdiscipline aan de dag te leggen ? Het komt steeds neer op dezelfde vraag. Hoe lang kan je mensen vasthouden in deze “light lockdown” ?

Vandaag gaan we twee virtuele persconferentie voorbereiden. Niet dat dit de eerste keer is. Vroeger lieten we journalisten bij persbriefings ook inbellen, en voor sommigen kwam dit neer op een serieuze tijdsbesparing wegens geen verplaatsing. En het resultaat in de media was niet verschillend. Nu gaan we dit wel wat meer voorbereiden : generale repetitie, leuke animaties op het scherm, MS Teams nog beter leren kennen. We hebben ook een nieuwe naam gevonden voor deze virtuele persbriefings : een “pressinar”. De dag vliegt voorbij met alle online meetings.

Opnieuw twee dagen “staycation”. Alhoewel dit relatief is. Corona neemt ook geen vakantie en het is crisistijd. Dus moet er ook tijdens “staycation” vergaderd worden, en communicaties voorbereid en uitgestuurd worden. In de namiddag toch tijd nemen om boodschappen te doen, ook voor mijn ma. In de supermarkt is het even aanschuiven, ontsmet karretje verplicht te nemen en op 30 minuten binnen en buiten. Dit is anders dan het “funshoppen” van vroeger.
Vrijdag en 17u. Normaal rij ik nu naar Concordia K’fé in Halle, bij Didier, Nicolas, Audrey, Jeffie, de Witte, Eric, Wivina, Bajou, Vincent, Anke, Carole, Kris en ga zo maar door. Die heb ik allemaal al enkele weken niet meer gezien. Wellicht gaan de cafés en restaurants als laatsten in de besmettingsketen terug open. Ook dat nog. Nu ja, de festivals en massa-evenementen zullen nog langer moeten wachten. Arme foorkramers. Tijdens elke nieuwsuitzending leren we een nieuw woord. Deze keer is het de reproductiefactor, of hoe snel mensen elkaar besmetten. Die factor is nu < 1, en dat is een goed teken. Dit wil zeggen dat de overheidsmaatregelen werken. Toch maar volhouden.

Het wordt een opgave om de weekendkranten te lezen en alle verschillende meningen bij te houden over deze crisis. Iedereen spreekt iedereen tegen. De oude Romeinen wisten het al : “Tot homines, tot sententiae”. De eigen mening is belangrijker dan de penibele situatie op zich. Niemand kan zich blijkbaar vergissen, “trumperen” is even onbestaande als het ongelijk van de Amerikaanse president. Opvallend ook : elk land heeft zijn eigen crisisaanpak, de Europese gedachte lijkt ver weg. De Griekse Wilmès heet Misotakis, zijn viroloog is niet Van Ranst /Van Gucht maar Sotirios Tsiodras. Zijn voornaam betekent letterlijk vertaald “de redder”. Handig in deze tijden. “Nomen est omen”.

Gisteren de zoldertrap én de keldertrap in de verf gezet. Als je al aan de kelder en de zolder begint, wil dat zeggen dat er niet veel anders meer overblijft om te verven. Dit had ik nooit gedaan dit jaar tenzij er een virusalarm zou zijn geweest. Sinds gisteren mogen de tuin- en doe-het-zelf-zaken weer open. Je ziet op TV de opluchting op het gezicht van de mensen. Velen denken al aan “bevrijdingsfeesten” begin mei. Deze ochtend is er ook een mobiele zendmast in brand gestoken. Het broodje aap gaat al even rond : “De stralen van de 5G masten hebben het Corona virus veroorzaakt”. Nepnieuws, maar zoals vroeger geloven mensen graag in een eenvoudige uitleg en complottheorieën. Ze vergeten één ding : een crisis is altijd een complexe aangelegenheid.

Op het werk een lastige discussie over al dan niet tijdelijke werkloosheid invoeren en hoe erover te communiceren. Reputatieschade loert om de hoek. Dit is nog maar op het bedrijfsniveau. Ik heb medelijden met de uitvoerende politici die dagelijks onder vuur liggen. Iedereen weet het beter, spuit kritiek, en heeft zelf geen plan maar vraagt het aan de regeringen. De duidelijkheid in de beslissingen van de federale regering is er, maar je moet die wel willen aanvaarden. Het is een sport van onze landgenoten, toch nog achterpoortjes vinden in de wet of een besluit. In crisistijd wordt de creativiteit aangewakkerd, dus ook in de “hineininterpretierung” van de regels. De dwaze excuses voor de onnodige verplaatsingen krijgen hun vervolg in de dwaze eigen persoonlijke interpretatie van beslissingen van de overheid (lees : de politici).

In vele landen wordt de landing ingezet. De “light lockdown” maatregelen worden versoepeld. In de US en Brazilië zijn er zelfs straatprotesten om de quarantaine gewoon onmiddellijk op te heffen, ook al tonen peilingen dat de grote meerderheid van de bevolking wel het redden van levens verkiest boven tijdelijke schoolachterstand of werkloosheid. Het is de onmogelijke keuze tussen volksgezondheid en economie, dat wordt nu duidelijker en duidelijker. Zweden en Denemarken hebben altijd gepleit voor een minder drastische aanpak van het Corona virus, en hun economie zal er minder afgezien hebben. Zij beschikken wel over een ziekenhuisnet met een grote capaciteit aan urgentiebedden, misschien daarom. En de mensen leven er verder uit elkaar. De wetenschappers kwamen vandaag met twee nieuwtjes : het C-virus is het besmettelijks net voor en bij het begin van de ziektesymptomen, en kinderen verspreiden het virus veel minder, zij zijn niet de motor van de besmettingen. Iets doet me denken dat de scholen nu snel weer gaan opstarten.

Uiteraard heeft onze wereld en onze streken in de loop der tijden andere pandemieën doorgemaakt. Die van de pest (een bacterie, geen virus) in de late Middeleeuwen was de dodelijkste. De pest werd door dieren in Azië overgezet bij de mens, brak uit in China langs de Zijderoute, kwam Europa binnen in Italië via handelsreizigers, en stak de Alpen over tot in onze contreien. Akelig vergelijkbaar met hoe het Coronavirus nu zich verspreidde. De Spaanse griep sloeg kort na WO 1 hard toe bij de door oorlog verzwakte bevolking, en ging drie keer de wereldbol rond om na goed drie jaar stil te vallen, en miljoenen doden achter te laten. Geen enkele pandemie bezorgde een totale landsbevolking groepsimmuniteit, daarvoor is een heel hoge dodentol of een vaccin nodig. Het eerste willen we niet, het tweede hebben we niet. We kunnen niet zeggen dat we geen ervaring hebben met pandemieën.

De kranten maken zich vrolijk over alweer een nieuw begrip : de “anderhalve meter maatschappij”. Zolang er geen vaccin of ziekteremmer is gevonden, zal “social distancing” deel uitmaken van ons leven en werken. Ik betwijfel of je honderden jaren van intiem contact tussen mensen (kussen, hand schudden, schouderklopjes, manifestaties met veel volk op elkaar) zo maar kan op zij zetten. Enkele maanden misschien, maar dan komt de ware aard van het beestje terug boven en zullen we opnieuw sociale wezens worden en blijven. En van de anderhalve meter maatschappij komt dan het anderhalve meter-kantoor, -vergadering, -sport, en -winkel. En wat met anderhalve meter seks ? Voor wie geen vaste quarantaine partner heeft wordt het dan masturberen op afstand, schermseks of mondmaskertongen ? Deze reis wordt steeds boeiender.

Gisterenavond ook de SpaceX-satteliettrein van Elon Musk zien overvliegen aan het donkere uitspansel. Een echte attractie op zich en het Internet van de toekomst. Het bewijst vandaag één ding : de wereld draait ongestoord verder, zoals altijd, wat er ook gebeurt. Soms vergeten we dit al wel eens in deze bevreemdende tijden. De Nationale Veiligheidsraad heeft tot laat deze avond vergaderd, een vergadering waar door heel het land werd naar uitgekeken. Twee conclusies. Dat Powerpoint een instrument uit het verleden is (zeg ik al enkele jaren) en dat je daar voorzichtig moet mee zijn op persconferenties (juist aanwenden dus), en dat de exit uit deze Corona reis heel geleidelijk en in fasen zal verlopen. Op de uitdrukkelijke voorwaarde dat de dalende sterfte- en ziektecurves door een nieuwe uitbraak van COVID 19 niet opnieuw gaan stijgen. Niets is zeker, er is enkel perspectief. “Maintenant je sais que l’on ne sait jamais, c’est tout que je sais mais ça je le sais », zoals Jean Gabin het zong.

Bijna ongemerkt zijn we weer het weekend ingedoken. De weekendkranten zijn alweer heel dik. Over een Corona app is veel te doen. “Contact Tracing” (het in kaart brengen van de contacten van besmette mensen) is nodig om de epidemie te controleren, en het blijkt niet eenvoudig om daar een programma voor te schrijven dat via een applicatie kan uitgerold worden. Dus zal het op de ouderwetse manier gebeuren, met “call agents”, ambtenaren dus die namens de overheid gaan rondbellen met besmette mensen om te zien met wie zij in contact waren. Dat we daar geen efficiënte app kunnen voor maken, is het failliet van de IT industrie, vind ik. Voor alles lijken we een app te hebben, maar deze cruciale app ontwikkelen, lukt niet. Een gemiste kans voor de Googles en Microsofts van onze wereld.

Zondag en uitslapen, want gisteren duurde het avondje kleurenwiezen met de vrienden tot 3u op de morgen. Ik heb gisteren al geplamuurd en gevernist, dus we mogen al eens een “grasse matinée” doen, net als op echte reis. Ik heb geen zin om lange epistels te schrijven.

We zijn in een alternatieve tijdslijn terecht gekomen. Zonder deze quarantaine had ik de voorbije weken heel wat andere dingen beleefd en meegemaakt. Vandaag zat ik op de middag zeker op restaurant, indien de verwachte tijdlijn van voor 13 maart zich had voortgezet. Dan zat ik nu te lunchen in de Anton Pieck in Zaventem, goed geweten. Dan had mijn jongste dochter nu een getrouwde vrouw geweest, had ik Hong Kong gezien of de Franse kusten van de Atlantische oceaan, had ik een laatste Paaslunch in restaurant Kinoo gehad (die waren van plan om zo wie zo te sluiten na 1 mei), had ik al minstens één BBQ doorgebracht met de buren, en waren we nu de plannen aan het maken voor onze trip begin mei naar de Champagnestreek. Dit is de enige reis tijdens dewelke we geen café, bar of restaurant hebben gezien. Hoogst uitzonderlijk. Toch voor mij.

De ziekenhuisopnames door COVID 19 moeten dalen onder de 100 per dag voor er enig zicht is op familie- of vriendenbezoeken. De mensen hebben terug een fetisj cijfer waar ze dagelijks kunnen naar uitkijken, over speculeren en op hopen. Het is nu dag 46 van deze quarantaine reis, en ik vraag me af op welke datum ik mijn logboek ga afsluiten. Als de winkels terug open gaan, sociale contacten terug mogelijk zijn, de cafés open gaan? Ik heb mijn keuze nog niet gemaakt.

Eind jaren twintig van de vorige eeuw was er vooral in de US en de hele wereld “The Great Depression”. Daar zullen ze ook eerst gesproken hebben over een depressie, zoals nu bij ons gesproken wordt over de “lockdown” of de “light lockdown”. Pas daarna wordt de omvang van iets in het juiste perspectief geplaatst, en zullen we spreken van de “Great Lockdown”. Het begint er stilaan wel op te gelijken, een “Great Lockdown”, ook al kunnen we niet meteen vergelijken met andere, wegens nooit meegemaakt. Hopelijk kunnen we later wel achterom kijken en zeggen : “Van deze ervaring willen we niks leren, want dit gaan we toch niet meer meemaken”. Ik betwijfel het. Immuunziekten en onbekende virussen gaan in de plaats komen van kankers en beroerten, want die laatste kunnen we nu relatief succesvol behandelen, zeggen de dokters al in koor. Wat als in de toekomst blijkt dat dit niet de “Great Lockdown” is, maar een kleintje tegenover wat nog gaat komen? Een glazen bol hebben we niet.

Donderdagperikelen op het werk. Sommige IT-bedrijven roepen tijdelijke werkloosheid in. Omzetverlies is niet steeds aantoonbaar en de situatie lijkt niet in die mate dramatisch dat dit een regeling vraagt waarbij de overheid moet tussenkomen. Daar kan je deontologische vragen bij stellen. Er zijn economische sectoren die bloeden, andere die weinig last ondervinden. Gaan uiteindelijk alle sectoren en iedereen hinder of welvaartsverlies ondervinden van deze crisis ? Ik denk het wel. In crisistijd komt onverbiddelijk naar boven wat in een organisatie onderhuids al niet goed functioneert, maar door de goede gang van zaken toegedekt blijft. Slechte beslissingen kan je met communicatie niet wegpoetsen of dichtsneeuwen, tenzij dan met transparantie en openheid. Gelukkig is het morgen “Dag van de Arbeid” en werken we niet. Of toch ?

De bevolking lost de rol. Meer en meer mensen zie ik kleine overtredingen maken op de quarantainemaatregelen. De context leent zich daartoe : de dagelijkse persconferentie met de COVID 19 cijfers wordt afgeschaft, kleine maatregelen ter versoepeling van de “light lockdown” staan in een nieuw Koninklijk Besluit, na het verlengd weekend mogen alle bedrijven hun activiteiten hervatten mits het respecteren van de “social distancing” regels. Gelukkig (?) valt het weer wat tegen : regen en bewolking. Niet echt abnormaal in België. Ik sport vandaag in mijn kot, op de crosstrainer. Dat velen klagen dat er Corona kilo’s bijkomen, wel, ik niet.

Dag 50 van de quarantaine. Eén van de bijwerkingen van dit simpel medicijn (de quarantaine dus) tegen COVID ‘19 is vereenzaming. Eenzaamheid was voor de Corona crisis al één van de meest onderschatte ziekten in ons land, een echte beschavingsziekte. Maar in deze tijd grootouders of ouders niet mogen opzoeken in het Rust- en Verzorgingstehuis is pijnlijk, te meer daar deze RVT’s zeer kwetsbaar zijn voor COVID ‘19 en juist daar heel wat slachtoffers vallen. Begrafenissen mogen dan ook nog maar met 4 personen gevolgd worden, er is geen kerkelijke mis of deftige ceremonie, en je wordt begraven in alle stilte als men nog maar het vermoeden heeft dat er COVID 19 in het spel is. Dit leidt in families tot schrijnende taferelen. Gelukkig is het anders bij ons. Mijn moeder woont in een complex met serviceflats, waar het bezoekregime iets minder stringent is. Dus zijn we haar gisteren gaan ophalen voor een fikse wandeling langs het graf van haar man, mijn vader dus. Een tocht van anderhalf uur, op anderhalve meter van elkaar, door een droge maar winderige stad. Zevenentachtig wordt zij er in mei, een gezegende leeftijd, en fit en alert, een godsgeschenk.

Vroeger zei ik al eens dat een reis een goede relatietest is. Gedurende 10 dagen van ’s morgens tot ’s avonds bij elkaar zijn, dat gebeurt nooit wanneer je aan het werk bent. In vele gezinnen moet het dan nu wel de ultieme relatietest zijn, ouders tussen elkaar of ouders versus kinderen. Een reis van 10 dagen mag je nu al maal 5 doen, dat is een heel lange tijd. Je leest dan ook dat partnergeweld sterk is toegenomen. Niet te verwonderen.

De business-to-business bedrijven mogen opnieuw open, het openbaar vervoer draait weer op volle toeren (alhoewel, versta daaronder “ in de meeste gevallen met quasi lege rijtuigen”), en de huisartsen mogen weer patiënten ontvangen met niet-dringende klachten. Niet zoals het vroeger was, wel met mondmasker en met afstand houden. Dit zal niet snel verdwijnen. De “light lockdown” wordt zo fase per fase afgebouwd. Toch komt het verleden niet meer terug. Dat is niet meer dan normaal, maar nu voelt het scherper aan. Overal spreekt men van exit-maatregelen, maar ik denk dat dit eerder “entry”-maatregelen zijn naar een nieuwe periode. Net zoals het na de tweede wereldoorlog nooit meer helemaal hetzelfde was als ervoor.

Elke avond om 20u stipt onderbreken we ons avondje Netflix om te gaan applaudisseren met de buren in de straat. Het zijn steeds dezelfde buren die buiten staan en klappen. Het is niet vreemd dat het allemaal patiënten van mijn vrouw zijn. We klappen uiteraard -net zoals in heel het land- voor het verzorgend personeel. De Corona curve mag dan wel dalen, er vechten nog altijd vele landgenoten voor hun leven op de spoedafdelingen van de Belgische ziekenhuizen. Wanneer is een epidemie gedaan ? Daar bestaat een wetenschappelijke definitie voor : de dag nadat het aantal besmettingen op nul staat plus twee maal de incubatietijd. Voor COVID 19 is de incubatietijd twee weken, dus deze epidemie eindigt vier weken na de laatste besmetting. Maar wanneer is er dan de laatste besmetting? Dat het dus nog lang gaat duren, denk ik dan.

De Nationale Veiligheidsraad versoepelt sneller dan verwacht de maatregelen om sociale contacten mogelijk te maken. Vanaf 10 mei mag een gezin (één bubbel dus) vier andere mensen ontvangen. Resultaat : iedereen slaat aan het tellen en probeert de maatregel maximaal te interpreteren. Dat is nochtans de bedoeling niet. De overheid roept op om de maatregel minimaal te interpreteren, en niet om de tweede macht van vier te berekenen. Dit minimale sociaal contact moet het mogelijk maken om vanaf Moederdag toch enige vorm van sociaal contact buiten de eigen bubbel te onderhouden, zonder naar de winkel of naar het werk te gaan. De verantwoordelijkheid om Corona niet opnieuw vrij spel te geven ligt nu bij elk individu, niet meer bij politici of epidemiologen. De regering spreekt van een pact met de bevolking.

Voor het eerst zie ik enkele collega’s terug die in de voorbije weken enkel ontmoette op Teams. We komen het kantoor inspecteren waar we opnieuw onze medewerkers kunnen ontvangen vanaf volgende maandag. De veiligheids- en afstandsmaatregelen zijn drastisch. Een vergaderzaal van normaal 4 is er nu één van 2. In fysieke capaciteit is het drie verdiepingen hoge gebouw gewoon gehalveerd. Waar de doorgangen wat nauw zijn, komen er éénrichtingspijlen en aan de receptie staat de nu veel verkochte plexiglazen wand. Nog nooit heb in zoveel mondmaskers (75.000 !) en flesjes alcohol-gel zien staan. De norm voor de medewerkers blijft echter wel thuiswerken. Gek, er zijn medewerkers die mij per mail vragen of ze eigenlijk nog ooit moeten terugkomen op kantoor. Thuiswerken lijkt goed ingeburgerd en heimwee naar de files is er niet. Blijft dit zo wanneer deze Corona crisis ooit afgelopen is ? Of storten we ons dan opnieuw zonder gêne in de problemen van milieu en mobiliteit ?

Niemand zit te wachten op kartonnen borden en sprekende poppen. “Home Stadium” is een intelligente app die het lawaai van voetbalfans in de huiskamers live registreert en doorstuurt naar het stadion en de TV uitzending. Fanbeleving van het creatieve soort bij professionele sportwedstrijden. In het Engels heet dit dan “postpandemic sports entertainment”. Dat heb je nu met oorlogen en crisissen. Zaken die wellicht nooit of minstens veel later zouden uitgevonden worden, zien nu al het licht.

Zaterdag en de weekendkranten zijn op tijd. Genoeg tijd om te lezen. Ik lees over vroegere crisissen en vraag me af dewelke ik nu eigenlijk heb meegemaakt. Maatschappelijke crisissen wel te verstaan. Ik ben geboren vroeg in de jaren zestig, de “golden sixties”. In dat decennium was er geen crisis. Wel begin jaren zeventig, met de eerste en tweede olieschok. Ik herinner me nog de autoloze zondagen. In de jaren tachtig, toen ik afstudeerde, was er grote werkloosheid, zeker bij de jeugd. Negentiger jaren en de Berlijnse muur viel. Volgens mijn moeder de grootste crisis want de aankondiging van de derde wereldoorlog. Althans volgens haar. Net voor de nieuwe eeuw was er de dioxinecrisis. Net na de eeuwwisseling zagen we de internetbubbel en de daarop volgende economische recessie. Dan kwam in 2008 de bankencrisis met -nooit gezien want “to big to fail”- het faillissement van verschillende banken. De regering kwam toen fors tussen met kredieten en kon de meeste banken redden van de ondergang. In 2009 weet ik nog dat er de Mexicaanse griep was, maar daar was gelukkig snel een vaccin voor. Dit heeft ons toen van de quarantaine gered. Nu staan we voor een “déconfinement” in Europa en is het ook zware economische crisis. Sommige economen en politici zeggen : “Erger dan na WO1 of WO2”. Alleen liggen nu de steden en dorpen niet in puin.

Moederdag. De fameuze regel van 4 is vanaf vandaag geldig. In de namiddag trekken we dus op bezoek naar de serviceflat van mijn moeder in Het Convent. Een serviceflat die niet verbonden is aan een RVT en waar de normale regels gelden. Toch passen ook deze instellingen hun regels bij, meestal in de verstrengende wijs. Mondmaskers verplicht hier en maximum twee bezoekers per resident. Wij zien dit als een gestage vooruitgang. En de uitspraak van “The Show Must Go On” blijft onveranderd. De soap “Thuis” gaat de opnames heropstarten met in acht name van de “social distancing”. Dat gaan ze doen met slimme camerastandpunten waarbij het alleen maar lijkt dat acteurs dicht bij elkaar staan. Als de opnametest voldoening geeft, wordt dit de nieuwe manier van camera hanteren. En op 15 mei start warempel de Bundesliga terug op, zonder publiek en zonder knuffelen. Dynamo Dresden zal er de eerste twee weken niet bij zijn, wegens besmetting van drie spelers door … Corona. De absurditeit van het professionele voetbalapparaat.

Onderwerp van het moment blijft de “bubbel”. Niet die van de schuimwijn, maar die van de epidemiologen. Wat is de juiste definitie van een bubbel ? Een gezin in quarantaine onder één dak dat nooit buitenkomt ? Een groep van dezelfde baby’s in de dagelijkse kinderopvang ? Velen maken er een zootje van en doen volop aan over-interpretatie. Bij vele gezinnen werd gisteren en vandaag niet één andere bubbel ontvangen, maar een heel bubbelbad.

Alles wordt anders in de toekomst. Niets zal nog hetzelfde zijn als voor de Corona-periode. Nu is het tijd voor grote veranderingen. Dit zijn drie zinnen die je in veel interviews kan lezen. Zou het ? De mens heeft al veel crisissen doorstaan en ja, er veranderde telkens wel wat, maar niet echt fundamenteel. De mens vindt zijn vroeger patroon sneller terug dan men denkt. Heeft WO2 een einde gemaakt aan Jodenhaat en bestaat dit niet meer ? Neen. Heeft de oliecrisis ons doen afzien van fossiele brandstoffen ? Neen. Heeft de bankencrisis ons een financieel bestel gebracht zonder banken ? Neen. Oppassen dus met de grote woorden in de aard van “definitieve breuk” en “radicale omslag”. Binnen enkele maanden wordt er terug voor het grote publiek gesport en knuffelen we er weer op los. De tijd vliegt als hij voorbij is.

Bij het opstaan besef ik pas goed dat ik gisteren “den boven” gekuist heb en dat ik boodschappen ben gaan doen in de Delhaize. Gisteren beschouwde ik dit al als normaal, terwijl ik op een werkdinsdag dit voor de “light lockdown” nooit zou gedaan hebben. Een dag later vind ik dat dit niet kan blijven duren en snak ik naar de pre-Corona tijd. Ik ben de tijd anders gaan invullen -grotendeels uit noodzaak en solidariteit- en kan die eigenlijk vanaf morgen opnieuw anders gaan invullen. Min of meer zoals vroeger. Zo snel kan het gaan.

Meer en meer hoor je de vraag. Wie gaat de crisis betalen ? Laat de rijken de crisis betalen, schreeuwden vroeger de linkse partijen. Een topeconoom (“what’s in a name”) vindt nu dat er een Corona taks moet komen voor de … ouderen. Meer belastingen al naargelang je ouder wordt. De quarantaine doet zelfs economen wartaal uitspreken. Terwijl het eigenlijk simpel is. Economische experts weten dat zolang de rente laag blijft, de som van de inflatie en de economische groei groter zal zijn dan de extra schuld die nu gemaakt wordt. Dit gaat op zolang het over de “bazooka” gaat, eenmalige uitzonderlijke schulden om de Corona-schok op te vangen voor alle handelszaken en tijdelijk werklozen. Ons bruto binnenlands product dit jaar zal echter dalen (met minder inkomsten uit belastingen) en de historische staatsschuld is er nog steeds. Hoe diep zal de crisis uiteindelijk snijden en hoelang ? Mijn voorspelling voor wat ze waard is : twaalf procent recessie dit jaar en herstel pas vanaf 2022.

De minister van Defensie heeft beslist om miljoenen stoffen mondmaskers in Luxemburg te bestellen, bij een postbusfirma die bovendien geen enkele referentie heeft in de “mondmaskersector”. De deal is 40 miljoen € waard en zelfs de Staatsveiligheid stelt zich er vragen bij. Bedrijven die maaltijdingrediënten in een doos verkopen kennen een verdrievoudiging van hun omzet. Dat zal wellicht ook niet blijven duren wanneer de restaurants weer open gaan. Ook dit is een economische realiteit. In elke oorlog (lees : crisis) worden er mensen rijk.

Belangrijk bericht vandaag. We kunnen ons laten testen op antistoffen tegen COVID 19 in het bloed. Daar zaag ik al dagen over. Bij het begin van de quarantaine kon ik niet getest worden met een wisser in de neus om te zien of ik ook Corona positief was, wegens voorbehouden voor medisch en verplegend personeel. Daarna kon testen op antistoffen in het bloed niet wegens niet beschikbaar in het labo van het ziekenhuis in mijn thuisstad. Maar plots kan het wel. In Wallonië dan nog. Een privé labo in Edingen biedt de test al aan. Niet terugbetaald door de mutualiteit, dus moet je er wel wat andere testen bijnemen. Geen probleem, ik moest toch ook voor mijn algemene gezondheid mijn bloed laten trekken. Dat doe ik standaard minstens één maal per jaar. Overmorgen is het zover. “Vive la Wallonie!”

Wanneer eindigt dit reisverslag ? Opnieuw stel ik mij die vraag. Dat zal ik nu toch eens moeten beslissen. Wanneer de cafés en restaurants terug open gaan ? Het vooruitzicht is dat die terug open mogen vanaf 8 juni. Als de Corona curve blijft dalen ten miste, en dat is tot vandaag zo. Bij die gedachte reserveer ik online bij twee restaurants in de buurt voor half juni. Voor beide kom ik al op een wachtlijst, wat doet veronderstellen -dat vermoedde ik al tevoren-dat er een stormloop op de (betere) restaurants komt. Het maakt de meeste mensen blijkbaar niet uit onder welke omstandigheden de restaurants gaan heropenen. Met een maximaal aantal gasten ? Met een obligate afstand van anderhalve meter ? Toch niet met mondmaskers verplicht zeker ? En de obers met witte handschoenen. Dat zou zelfs stijlvol zijn.

We schrijven het jaar onzes Heren 2020, op de eerste dag van de week, maandag 18 mei. ’s Ochtends om 7 uur trekt de dokter mijn bloed. Het is dag 66 van de quarantaine. Ik neem de bloedtubes zelf mee in de wagen en rij naar het laboratorium in Edingen. Benieuwd. Overdag van thuis uit werken, in een degelijk uitgerust thuiskantoor. Een nieuwe laptop en een groot scherm op mijn bureau. Ik werk aan een strategische nota voor het bedrijf over afstandswerken en hoe we dat nu willen aanpakken in de toekomst. De titel van de nota : “Safe Harbour”. Het professioneel leven zal voor velen toch wel wat anders worden post Corona. Niet helemaal anders, maar een beetje toch. Het zal veiliger, wendbaarder en met meer technologie moeten zijn. In de namiddag komt het resultaat van de test binnen : positief. Ik heb dus, samen met mijn echtgenote en jongste zoon, antistoffen tegen COVID 19. Nu weet ik dus met zekerheid dat ik de ziekte heb doorgemaakt. De cirkel is rond.

Dit is het einde van deze “verplichte” lange reis. Als reizen is om te leren, dan hebben we heel veel van deze reis geleerd. Zoals u kon lezen. Een reis tijdens dewelke al meer dan 9000 slachtoffers zijn gevallen aan COVID 19. Een trieste balans. Gaan we nog op deze manier op reis ? Liefst dan toch niet meteen. Eerst een normale reis, graag. Ook al zal dat dit jaar niet in het buitenland zijn. België kan ook mooi zijn, met knappe hotels en heerlijke restaurants. Op naar de zomervakantie.